Partecipa a labarbagia.net

Sei già registrato? Accedi

Password dimenticata? Recuperala

La distruzione dei boschi e i poeti sardi

di Francesco Casula

Condividi su:

Il tema della distruzione dei boschi è costantemente presente non solo nella prosa degli scrittori sardi (abbiamo visto Giuseppe Dessì come Eliseo Spiga) ma anche nei poeti sardi. Penso in modo particolare a Peppino Mereu di Tonara che mette a nudo la “colonizzazione” operata dal regno piemontese e dai continentali, cui è sottoposta la Sardegna:

Sos vandalos chi cun briga e cuntierra/benint dae lontanu a si partire/sos fruttos da chi si brujant sa terra, (I vandali con liti e contese/ vengono da lontano/a spartirsi i frutti/dopo aver bruciato la terra). E ancora: Vile su chi sas jannas hat apertu/a s’istranzu pro benner cun sa serra/a fagher de custu logu unu desertu (Vile chi ha aperto la porta al forestiero /perché venisse con la sega/e facesse di questo posto un deserto).

O penso ad Antioco Casula (noto Montanaru) che gli dedicherà una bellissima poesia:

Su cantu de su chercu antigu.

Su cantu ‘e su chercu antigu
Cant'annos, oh! cant'annos, subra custu
cuccuru isto, tristu, a isfidare
sos nies d'ennalzu, sos soles d'austu
e sos bentos chi 'enin -da-e mare!
Cant'annos cun sa sorte pista pista
e cun s'aera manna; e bezzu so,
bezzu cun paga foza, e pagu vista
e pagu fruttu a sa terra e briu do.
E senza brios est sa terra mia,
sa terra mia priva de piantas;
non fit gai in sa mia pizzinnia!
'Eo creschei in mesu a mill’antas
d'ilighes bellos, nieddos de colza,
e logu non b'haiat nudu inoghe.
Cantu fit bella tando sa cussolza
E de su pastore alligra fit sa 'oghe!
Andaian sos tazzos, tottu lana
e tottu latte, a beulos cuntentos
in s'mbra de su buscu a sa funtana,
riparados de soles e de bentos.
E sos pastores, torrende a s'abrile
dae Campidanu, sutta s'umbra mia
faghian fogu e faghian cuile;
e sas novas issoro iscultaia.
'Enian, sas primas dies, sas isposas
cun pranzos bellos e cun binos d'oro
e naraian serenas milli cosas,
cunfidende sas penas de su coro.
E a sos seros, meres e teraccos,
movian bellos cun su bestiamene,
giutende a palas sos nieddos saccos
de lana vera, de su prim’istamene
tessidu da-e sas femminas cuss’annu.
E deo beneighia cussa zente,
beneighia cussu buscu mannu,
ch'a tottu riparaiat cunfidente.
Ma ecco una die (no isco 'e ue),
faccia a sos primos de Santu Miale,
una truppa d'istranzos a igue
sun bènnidos armados de istrale.
Oh Deu! cando m'ammento cussa die,
cando ammento s'assustru 'e cuss’ora,
su truncu meu s'infrittat che nie;
e paret chi los bida inoghe ancora,
inghiriados a una crabonalza
e bettende a su fogu truncos friscos;
parian fattende su ballu 'e s'alza
nieddos che una trama 'e basiliscos.
Cando hapo ido cuddos eligheddos,
ruttos a terra comente anzones,
e poi bruschiados e nieddos,
malaitt'hapo tottus sos padrones
de su buscu chi bendidu a s'incantu
haian tanta bellesa e tantu fruttu,
chi fit de custos montes s'altu vantu
e chi sos montes como han postu in luttu.
Como mi paret unu zimitorio
su monte meu, custa mia terra;
desoladu est custu territoriu;
cant'abbandonu da-e serra in serra!
E deo che unu babbu addaloradu,
ch’in d'una guerra hat perdidu sos fizos,
isto solu a piangher su passadu
e naro a s'aera manna sos fastizos.
E prego chi torren lieras sas antas
ch'hapo connottu cando so naschidu;
ma non torran pius cuddas piantas
chi su continentale hat distruidu!

Condividi su:

Seguici su Facebook